| Administrator |  Delegacje handlowców
Ważne:
Cytat: HANDLOWCY, SPRZEDAWCY I AKWIZYTORZY
W cytowanej już wyżej uchwale z dnia 19 listopada 2008 r., Sąd Najwyższy wypowiedział się w ten sposób, że „pracownicy mobilni nie wykonują incydentalnie zadania związanego z oddelegowaniem poza miejsce pracy, lecz ich charakter pracy wymusza nieustanne przebywanie w trasie. Nie ma zatem do nich zastosowania ani hipoteza ani dyspozycja normy prawnej zawartej w art. 775 § 1 k.p. Artykuł 77 5 § 1 k.p nie pozwala na ocenę, że pracownik stale jest w podróży służbowej. Inne bowiem jest ratio tej regulacji i nie może tego ratio zmienić okoliczność, że w różnych sytuacjach faktycznych pracownicy mobilni mogą zostać "pokrzywdzeni" przez swych pracodawców, którzy nie respektują zasady wynagradzania według rodzaju pracy i doświadczenia zawodowego, odpowiedzialności i wysiłku. Ta bowiem okoliczność ma charakter pozapozaprawny, w tym sensie, że w takiej samej mierze jak pracowników mobilnych może dotykać także pracowników, którzy pracują i żyją przez 5 dni w tygodniu w innej miejscowości niż zamieszkują ich rodziny.„
W wyroku z dnia 11 kwietnia 2001 r., I PKN 350/00, OSNP 2003/2/36, Sąd Najwyższy zaprezentował tezę, iż „nie jest podróżą służbową stałe wykonywanie zadań w różnych miejscowościach i terminach, których wyboru dokonuje każdorazowo sam pracownik w ramach uzgodnionego rodzaju pracy.”
Jednocześnie w uzasadnieniu tego orzeczenia SN podkreślił, iż „podróż służbowa jest swoistą konstrukcją prawa pracy. Nie każde wykonywanie zadania poza miejscowością, w której znajduje się stałe miejsce pracy pracownika jest podróżą służbową. Podstawę formalną podróży służbowej stanowi polecenie wyjazdu. Polecenie takie powinno określać zadanie oraz termin i miejsce jego wykonywania. Musi być skonkretyzowane. Nie może mieć charakteru generalnego.(…) Przepis art. 29 § 1 KP wśród przykładowo wskazanych warunków umowy o pracę wymienia określenie rodzaju i miejsca wykonywania pracy. Przepis ten nie wymaga, by strony uzgodniły jedno stałe miejsce świadczenia pracy. Nie określa także sposobu ustalenia miejsca wykonywania pracy. Nie musi więc być to lokal lub pomieszczenie albo posesja mające stały adres i znajdujące się w jednej miejscowości. Miejsce wykonywania pracy jest najściślej związane z jej rodzajem. Praca, której przedmiotem jest np. pozyskiwanie klientów lub akwizycja polega na jej wykonywaniu w różnych miejscach. Jest ze swej istoty związana z nieustannym przemieszczaniem się pracownika na pewnym obszarze. Miejsce wykonywania pracy, jeżeli uzasadnia to rodzaj pracy, może zatem obejmować pewną zamkniętą przestrzeń poza granicami administracyjnymi jednej miejscowości. Ponieważ określenie miejsca pracy w taki sposób mogłoby jednak prowadzić niekiedy do obchodzenia przepisów o podróżach służbowych i przerzucania części kosztów pracy na pracownika, uzasadnione jest pytanie jak szeroką przestrzeń można traktować jako prawidłowo uzgodnione miejsce wykonywania pracy?”
Do pracowników, którym nie należą się należności z tytułu podróży służbowych, gdyż nie odbywają oni klasycznych podróży służbowych można zatem zaliczyć także przedstawicieli handlowych i akwizytorów. Pracownicy, ci często mają w umowach o pracę wskazane miejsce wykonywania pracy jako pewien obszar. Przyjęcie takiej konstrukcji pozbawia ich prawa do diet i innych należności. Do póki bowiem pracownik porusza się w obrębie swojego miejsca pracy np. powiatu, czy województwa to do póty nie będzie on w podróży służbowej. Warto również zwrócić uwagę że z takim stanowiskiem zgadza się również Główny Inspektorat Pracy. Otóż w piśmie z dnia 2 lutego 2009 r., GPP-417-4560-10/09/PE/RP, Rzeczp. DF.2009.31.3, „Delegacje służbowe przedstawicieli handlowych” Główny Inspektorat Pracy stwierdził: „zgodnie z art. 775 § 1 kodeksu pracy podróżą służbową jest wykonywanie na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy. W praktyce oznacza to, że pracownik, który w zawartej z pracodawcą umowie o pracę jako miejsce pracy wpisany ma obszar np. województwa mazowieckiego, w podróży służbowej znajduje się dopiero po przekroczeniu granicy tego województwa. Przy określeniu miejsca pracy jako obszaru danego województwa nie ma przesłanek, aby przyjmować, że pracownik wyjeżdżający w podróż służbową do miejscowości położonej w obrębie innego województwa pozostaje w podróży służbowej już od momentu wyjazdu z siedziby pracodawcy. Dla takiego pracownika podróż służbowa rozpoczyna się bowiem dopiero w momencie przekroczenia granicy województwa określonego jako jego stałe miejsce pracy.„
Podobnie wypowiedział się SN w wyroku z dnia 6 marca 2007 r., II PK 212/06, OSNP 2008/7-8/101, prezentując pogląd iż „miejscem wykonywania czynności pracowniczych przez pracownika urzędu celnego lub podatkowego może być nie tylko siedziba zatrudniającego go urzędu, ale również obszar jego właściwości miejscowej.”
Wnikliwej analizy zagadnienia podróży służbowej dokonał Sąd Najwyższy w cytowanym już wyroku z dnia 11 kwietnia 2001 r. (I PKN 350/00 OSNP 2003/2/36). Orzeczenie to, mimo że odnosi się do definicji podróży służbowej według § 1 ust. 2 zarządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 25 czerwca 1996 r. w sprawie zasad ustalania oraz wysokości należności przysługujących pracownikom z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju to nie utraciło na swej aktualności, co do zawartych w nim tez. Są zważył, co następuje: „Podróżą służbową jest "wykonywanie zadania określonego przez pracodawcę poza miejscowością, w której znajduje się stałe miejsce pracy pracownika, w terminie i miejscu określonych w poleceniu wyjazdu służbowego". Z zacytowanej definicji podróży służbowej wynika przede wszystkim, że jej celem jest wykonywanie określonego przez pracodawcę zadania. Zadanie to może należeć, i na ogół należy, do zakresu czynności pracownika wynikającego z zajmowanego stanowiska lub rodzaju wykonywanej pracy, ale nie zawsze musi pozostawać z nimi w związku. Wykonywanie zadania nie jest tym samym, czym wykonywanie pracy (zadań określonego rodzaju). Zadanie zamyka się w pewnych granicach przedmiotowych i czasowych, które mieszczą się wprawdzie, co do zasady, w procesie wykonywania pracy (zadań), ale go nie wyczerpują. Użycie formy ciągłej czasownika "wykonać", poza sygnalizacją braku odpowiedzialności pracownika za rezultat, świadczy o tym, że zadanie będzie wymagało pobytu w miejscu jego wykonywania przez pewien, krótszy lub dłuższy, czas. Nadto, podróż służbowa przedsiębrana jest w celu wykonywania zadania poza miejscowością, w której znajduje się miejsce pracy pracownika. Znaczy to, że pracownik udający się w podróż służbową ma stałe miejsce wykonywania pracy w określonej miejscowości. Wskazuje, zatem na incydentalność podróży służbowej i tymczasowość pobytu w miejscu wykonywania zadania.”
| |
