Fotoradary - c.d. c.d. - Forum Prawne

wachmistrz

życzę wszystkim odwołującym się - powodzenia

jas55

nie otwiera się ta strona.
Jeżeli nawet tak jest to nie wiem dlaczego SO we Wrocławiu nie stosuje się do uchwał SN.

Mirr

Orzeczenia Sądu Najwyższego są wiążące tylko wtedy, gdy sąd odwoławczy zada pytanie prawne w kwestii budzącej wątpliwości. Wówczas pogląd prawny wyrażony w uchwale SN wiąże sąd w tej konkretnej sprawie. Inne natomiast orzeczenia SN formalnie sądów niższych nie wiążą Kiedy uchwała Sądu Najwyższego jest wiążąca | rp.pl

wachmistrz

Sygn. akt. IV Ka 760/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 5 września 2013 r.
Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący SSO Krzysztof Głowacki
Protokolant Artur Łukiańczyk
po rozpoznaniu w dniu 5 września 2013 r.
sprawy R. T.
obwinionego z art.96§3 kw.
na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego
od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia
z dnia 7 maja 2013 roku sygn. akt VI W 3773/12
I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że obwinionego R. T. uniewinnia od przypisanego mu czynu;
II. kosztami sądowymi w sprawie obciąża Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
R. T. został obwiniony o to, że do dnia 21 lutego 2012 r. do godz. 20.30 we W. na ul. (...) w Siedzibie Straży Miejskiej, będąc właścicielem samochodu marki V. o numerze rejestracyjnym (...) nie wskazał na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd, którego kierujący w dniu 18.01.2012 r. o godz. 11.45 we W. na ul. (...) przekroczył dozwoloną prędkość o 28 km/h,
tj. o czyn z art.96§3 kw.
Wyrokiem z dnia 7 maja 2013 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia, sygn. VI W 3773/12:
I. uznał obwinionego R. T. za winnego czynu opisanego w części wstępnej wyroku, stanowiącego wykroczenie z art.96§3 kw. i za to na podstawie art.96§3 kw. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 300 (trzystu) złotych;
II. na podstawie art.118§1 kpw. i art.616§2 kpk. w zw. z art.119 kpw. obciążył obwinionego kosztami postępowania w wysokości 100 zł oraz wymierzył mu opłatę w kwocie 30 zł.
Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca obwinionego, zarzucając:
I. obrazę przepisów postępowania, tj. przepisu art.5§1 pkt.9 kpw. w związku z art.129b ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2012 r., Nr 1137) poprzez przyjęcie, że straż gminna (miejska) uprawniona była do skutecznego wniesienia wniosku o ukaranie obwinionego, podczas gdy zgodnie z treścią przepisu art.129b ust.2 pkt.1 i 2 ustawy strażnicy gminni (miejscy) są uprawnieni do wykonywania kontroli ruchu drogowego wyłącznie w stosunku do kierującego i uczestnika ruchu, zaś w przedmiotowej sprawie nie wskazanie przez obwinionego, kto prowadził należący do niego pojazd, jest zachowaniem niezwiązanym z ruchem drogowym, w żadnym zaś zakresie obwiniony w niniejszej sprawie nie był ani kierującym pojazdem ani też uczestnikiem ruchu w rozumieniu przepisu art.129b ust.2 ustawy, w konsekwencji czego straż gminna (miejska) w realiach niniejszej sprawy nie była uprawniona do skutecznego wniesienia wniosku o ukaranie obwinionego;
II. mający wpływ na treść orzeczenia błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, poprzez przyjęcie wbrew logice i zasadom prawidłowego rozumowania, że wizerunek osoby prowadzącej należący do obwinionego pojazd, utrwalony przez urządzenie rejestrujące (fotoradar) jest na tyle czytelny, że daje podstawy do przyjęcia, że obwiniony posiadał świadomość, który z członków rodziny mógł prowadzić należący do niego pojazd, podczas gdy w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, prawidłowo ustalone okoliczności wskazują, że obwiniony nie miał wiedzy i pewności, kto faktycznie prowadził wskazany pojazd;
III. obrazę przepisów prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie przepisu art.96§3 kw., poprzez przyjęcie, iż nieumyślne zachowanie obwinionego, polegające na nie wskazaniu, kto prowadził należący do niego pojazd w realiach braku świadomości obwinionego, który z członków jego rodziny w dniu 18 stycznia 2012 r. prowadził należący do niego pojazd, wyczerpuje znamiona wykroczenia opisanego w zarzucie, podczas gdy prawidłowa wykładnia wskazanego przepisu przemawia za wnioskiem, iż opisany w art.96§3 kw. czyn może być popełniony wyłącznie umyślnie.
Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i umorzenie postępowania w sprawie na skutek uwzględnienia zarzutu opisanego w pkt.1 apelacji, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez uniewinnienie obwinionego na skutek uwzględnienia zarzutu opisanego w pkt.2 niniejszej apelacji.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja obrońcy obwinionego w zakresie zawartego w niej wniosku o uniewinnienie obwinionego zasługiwała na uwzględnienie.
Sąd Odwoławczy nie podziela jednak zarzutu skarżącego, zawartego w punkcie I apelacji, odnoszącego się do braku uprawnień strażników straży miejskiej do wykonywania funkcji oskarżyciela publicznego o czyn określony w art.96§3 kw.
Istotnie do dnia 31 grudnia 2010 r. straż gminna (miejska) nie posiadała uprawnienia do złożenia wniosku o ukaranie za wykroczenie z art.97 kw. w zw. z art.78 ust.4 p.r.d. wobec właściciela lub posiadacza pojazdu, który nie wykonał obowiązku wskazania, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 października 2011 r., IV KK 237/11, LEX nr 1044056).
W wyniku nowelizacji ustawy Prawo o ruchu drogowym ustawą z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 225, poz.1466) strażnicy gminni (miejscy) w ramach wykonywania kontroli ruchu drogowego są upoważnieni do żądania od właściciela lub posiadacza pojazdu wskazania, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie (art.129b ust.7 p.r.d.). Uprawnienie straży do wystąpienia z wnioskiem o ukaranie za odmowę tej informacji przewidziane zostało w znowelizowanym - przez tę ustawę - przepisie art.17§3 k.p.s.w. Przyznanie strażnikom miejskim (gminnym) - na podstawie art.129b ust.3 pkt.7 p.r.d. - uprawnień do żądania od właściciela lub posiadacza pojazdu wskazania, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, rozstrzygnęło spór, czy mogą oni złożyć wniosek o ukaranie za niewywiązanie się z tego obowiązku (A. Skowron, glosa do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 25 maja 2010 r., III KK 116/10, w sprawie uprawnienia straży miejskiej do występowania w charakterze oskarżyciela publicznego w sprawie o wykroczenie z art.65§2 kw., PnD 2010, nr 10, s.11-20; K. Dąbkiewicz, glosa..., s. 11-12).
Obecnie straż gminna posiada uprawnienia oskarżyciela publicznego w sprawach o wykroczenie określone w art.96§3 kw., tym samym zarzut braku skargi uprawnionego oskarżyciela jest chybiony.
Spośród podniesionych przez obrońcę obwinionego zarzutów na uwzględnienie zasługiwał natomiast ten, który odnosił się do braku wiedzy obwinionego odnośnie tego, kto w dniu 18 stycznia 2012 r. o godz. 11.45 we W. rzeczywiście prowadził należący do niego pojazd marki V. o nr rej. (...).
Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia wskazał, iż dla wyczerpania znamion wykroczenia z art.96§3 kw. nie jest wymagane działanie umyślne, bowiem przepis wprost takiego wymogu nie wprowadza. Dla bytu tego wykroczenia, zdaniem Sadu Rejonowego, wystarczy samo stworzenie możliwości do aprobowanego, niekontrolowanego wykorzystania pojazdu przez osoby nieznane osobie uprawnionej.
Ustalenie takie nie powinno jednak stanowić podstawy do przyjęcia, że skoro właściciel pojazdu nie był w stanie - z uwagi na upływ czasu - jednoznacznie wskazać, kto kierował pojazdem w czasie opisanym we wniosku o ukaranie, to można mu przypisać co najmniej działanie nieumyślne. Takie stanowisko musiałoby bowiem zostać poprzedzone wskazaniem, jaką regułę ostrożności obwiniony naruszył, a w konsekwencji jak powinien był postępować, by móc sprostać wymogom konkretnej normy prawnej (w tym wypadku wymogom normy art.96§3 kw.).
Nie ulega zaś wątpliwości, że po upływie określonego czasu właściciel pojazdu nie ma w zasadzie możliwości ustalenia, jaka osoba kierowała nim w konkretnej chwili, zwłaszcza gdy stałych użytkowników samochodu jest kilku – jak w niniejszym przypadku właściciel pojazdu i jego pięcioro dzieci. Nie sposób przy tym wymagać od właściciela, by fakt powierzenia pojazdu innej osobie każdorazowo rejestrował, na wypadek gdyby osoba ta w trakcie prowadzenia pojazdu popełniła jakieś wykroczenie drogowe, zaś sam właściciel zostałby po kilku tygodniach lub miesiącach wezwany przez organy ścigania do precyzyjnego wskazania, komu powierzył pojazd w danym czasie. Stawianie przed właścicielem takich wymogów stanowiłoby oczywiste podważenie konstytucyjnie zagwarantowanych mu możliwości swobodnego dysponowania jego rzeczą oraz prowadziłoby do niczym nieuzasadnionego ograniczenia w korzystaniu z jednej z podstawowych wolności demokratycznego państwa prawnego.
Wbrew stanowisku Sądu Rejonowego, na podstawie znajdującego się w aktach zdjęcia dokumentującego fakt przekroczenia przez kierującego samochodem marki V. dozwolonej prędkości (k.4), nie można jednoznacznie i bez nie dających się usunąć wątpliwości stwierdzić, kto kierował tym samochodem we wskazanym miejscu i czasie, z uwagi na niską jakość tego zdjęcia. Obwiniony kategorycznie zaprzeczając swojemu sprawstwu realizuje przysługujące mu prawo do obrony, na mocy którego nie ma on obowiązku dostarczania dowodów na swoją niekorzyść i z faktu tego nie można wyciągać wobec niego negatywnych konsekwencji.
Niezależnie od powyższego należy podkreślić, że norma art.96§3 kw. nie powinna być wykorzystywana do wywierania nacisku, którego celem byłoby wskazanie przez właściciela pojazdu danych rzeczywistego sprawcy wykroczenia drogowego. Nie ulega wątpliwości, że kierowane do obwinionego wezwanie o wskazanie osoby, która w konkretnym czasie kierowała pojazdem ma najczęściej związek z ustalonym faktem popełnienia wykroczenia drogowego (najczęściej przekroczenia dozwolonej prędkości). W związku z trudnościami z jednoznacznym ustaleniem rzeczywistego sprawcy czynu, co wiąże się najczęściej z niską jakością techniczną wykonanego zdjęcia, organy ścigania ograniczają się do ustalenia danych właściciela pojazdu, a następnie, pod groźbą odpowiedzialności z art.96§3 kw., wzywają go do wskazania komu w danym czasie powierzył pojazd. Tym samym jednak spoczywający na organach ścigania obowiązek ustalenia sprawcy czynu zabronionego przeniesiony zostaje de facto na właściciela pojazdu. Podkreślić przy tym należy, że powierzenie pojazdu następuje najczęściej na rzecz osoby najbliższej (małżonka, dziecka, osoby pozostającej w związku faktycznym), stąd właściciel pojazdu postawiony zostaje przed obowiązkiem dostarczenia dowodów, mogących stanowić podstawę do wszczęcia postępowania przeciwko bliskiej mu osobie. Trudno zaś w takiej sytuacji przypisywać właścicielowi pojazdu winę za brak wywiązania się jego ustawowego obowiązku. Nie ulega bowiem wątpliwości, że kierując się osobistym stosunkiem łączącym go z osobą najbliższą, właściciel będzie dążył do uchronienia jej od negatywnych konsekwencji prawnych, co jest w pełni zrozumiałe i co na gruncie innych aktów prawnych znajduje akceptację ustawodawcy. Odwołać się tu należy chociażby do normy art.183§1 kpk., zgodnie z którą świadek może uchylić się od odpowiedzi na pytanie, jeżeli udzielenie odpowiedzi mogłoby narazić jego lub osobę dla niego najbliższą na odpowiedzialność za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe. Ustawodawca dostrzega więc potrzebę ochrony rodziny, wyrażającą się w konieczności stworzenia jej członkom podstaw do uchylenia się od podawania informacji, mogących wywołać dla nich negatywne skutki prawne. W tym kontekście kategoryczne brzmienie normy art.96§3 kw., obligującej właściciela pojazdu do podania organom ścigania żądanych przez nich danych, nawet gdyby mogło to skutkować podjęciem czynności przeciwko osobie dla niego najbliższej, rodzi w pełni uzasadnione wątpliwości. Ustawodawca nie przewidział we wskazanej sytuacji żadnego kontratypu, pozwalającego uchylić się od podawania żądanych informacji, w przypadku gdyby mogły one skutkować wszczęciem postępowania przeciwko osobie bliskiej. Mimo to, każdy taki przypadek należy oceniać na płaszczyźnie winy obwinionego, który niewątpliwie stawiany jest w szczególnej sytuacji motywacyjnej, co każdorazowo powinno wpływać na czynione przez Sąd ustalenia faktyczne, a w konsekwencji na treść merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy.
Uwzględniając wyżej wskazane okoliczności, Sąd Okręgowy uniewinnił obwinionego od popełnienia zarzucanego mu czynu, pozostając w przekonaniu, iż zgromadzony materiał dowodowy pozwala na zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez odmienne orzeczenie co do istoty sprawy.
Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych oparto o normę art.118 pkt.2 kpsw.

VelS

W mojej opinii to jest jedno z najbardziej haniebnych rozsztrzygnieć SN. Na zamówienie chwili gdyby nie ono to SM + SG + ITD by mogły by łupić zza biurka obywateli.
W KPWoW jest przytoczenie "stosuje sie odpowiednio" 183 z KPK. Ale SN karkołomną konstrukcją wywodzi że tam to nie jest napisane.

SN twierdzi ni mniej ni więcej że jeżeli mój brat zabił kogoś i byłem tego świadkiem to moge odmówić zeznań. a gdy brat jechał moim samochodem i mu cykneło fotkę to nie mogę odmówić zeznań czyli jego wskazania!

Tym rozstrzygnięciem SN w mojej opinii stawia się w tym samym szeregu co SM czy SG. Gratuluję Wysokiemu Sądowi doborowego towarzystwa.

szymekkrusz

Fotoradary. Nie przyjęła mandatu i wygrała w sądzie ze strażą miejską - Gloswielkopolski.pl

jac3nty

Szkoda, że gazeta nie podała sygnatury akt, żeby można było dotrzeć do uzasadnienia tego bądź co bądź ciekawego wyroku.

Jancio54

Na szczęście dotyczyła tylko jednej sprawy.

szymekkrusz

Panowie
forum jest zdominowane przez sprawy związanie ze SM i DG , mnie jednak bardzo dotyczy wezwanie z GITD i uzyskanie od nich zdjęcia. Czy przytoczone na forum już kilka razy rozporządzenia min od zegarków nic nie znaczy dla ITD
Może ktoś rzeczowo odniesie się do tej sprawy.

wachmistrz

Kasacja całkiem świeża
Sygn. akt II KK 90/13
WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 18 kwietnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Włodzimierz Wróbel (przewodniczący)
SSN Małgorzata Gierszon
SSN Tomasz Grzegorczyk (sprawozdawca)
Protokolant Anna Janczak
w sprawie H.J ukaranej z art. 97 § 1 k
w po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
w dniu 18 kwietnia 2013 r., kasacji, wniesionej przez Rzecznika Praw Obywatelskich na korzyść ukaranej
od wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w Z.
z dnia 2 listopada 2010 r., uchyla zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego i na podstawie
art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w. umarza postępowanie, a jego kosztami obciąża Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym wyrokiem uznano obwinioną za winną popełnienia, zarzucanego jej przez Straż Miejską w
Z., wykroczenia kwalifikowanego z art. 97k.w., a polegającego na tym, że w dniu 12 kwietnia 2010 r., o godz. 10:44 na ul. P. 39, kierując pojazdem marki Citroen o nr rej.
[...] , przekroczyła dozwoloną prędkość na obszarze zabudowanym o 25 km/h, co zostało zarejestrowane radarowym przyrządem do pomiaru prędkości pojazdów typu fotoradar, za co wymierzono jej
karę 150 zł grzywny, obciążając ją też kwotą 30 zł tytułem opłaty i kwotą 50 zł
2 tytułem zwrotu zryczałtowanych kosztów postępowania. Orzeczenie to
uprawomocniło się bez zaskarżania w dniu 29 listopada 2010 r. (k. 28 akt II W 499/10). W marcu 2013 r. z kasacją na korzyść ukaranej wystąpił Rzecznik Praw Obywatelskich, zarzucając obrazę art. 93 § 1 k.p.w., wskutek bezzasadnego uznania, że okoliczności czynu przypisanego ukaranej i jej wina nie budzą
wątpliwości, co doprowadziło do wydania wyroku nakazowego, podczas gdy w świetle dowodów dołączonych do wniosku o ukaranie, oba te elementy budziły
poważne wątpliwości i wymagały skierowania sprawy do rozpoznania na rozprawie
w celu ich wyjaśnienia. Wywodząc w ten sposób, skarżący wniósł o uchylenie
zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania z uwagi na przedawnienie karalności zarzucanego wykroczenia.
Rozpoznając tę kasację Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja ta jest zasadna w stopniu oczywistym i jako wniesiona na korzyść
ukaranej, została rozpoznana na posiedzeniu, o jakim mow
a w art. 535 § 5 k.p.k.
W sprawie niniejszej Straż Miejska, stwierdziwszy w dniu 13 kwietnia 2010 r.,
że tzw. fotoradar zarejestrował przekroczenie w dniu poprzednim na terenie
zabudowanym prędkości o 25 km/h przez prowadzącego pojazd marki Citroen o
numerze rejestracyjnym[...], po zasięgnięciu informacji z Centralnej Ewidencji
Pojazdów i Kierowców oraz w Urzędzie Gminy W., z których wynikało, iżwłaścicielem tego pojazdu jest H
oraz że jest ona zameldowana pod adresem P.2a, skierował do niej wezwanie, informujące o zaistnieniu powyższego zdarzenia, z żądaniem wskazania, kto prowadził pojazd będący jej własnością w
dacie i czasie zdarzenia, z jednoczesną propozycją przyjęcia mandatu zaocznego za to wykrocznie, jeżeli to adresatka jest jego sprawcą. Pismo to uznano za doręczone w wyniku podwójnej awizacji i nie odebrania jej przed adresata. Następnie, we wrześniu 2010 r., skierowano do Sądu Rejonowego w Z.wniosek o ukaranie za czyn z art. 97 k.w., tj. naruszenie przez uczestnika ruchu innych
przepis ów prawa o ruchu drogowym, niż penalizowane w art. 84
-96a k.w., który to czyn opisano jak na wstępie. Wyrokiem nakazowym z dnia 2 listopada 2010 r., Sąd Rejonowy w Z.uznał obwinioną winną zarzucanego jej wykroczenia, orzekając wskazaną wcześniej
karę, z obciążeniem jej także kosztami procesu. Także ten wyrok uznano za
doręczony obwinionej w drodze podwójnej awizacji, z uwagi na niezastanie
adresatki i nieodebranie go przez nią. Następnie doszło do zarządzenia wykonania
3
wyroku, a w końcu do orzeczenia o eg
zekucji przymusowej. Dopiero w toku
postępowania w przedmiocie ściągnięcia grzywny i kosztów procesu okazało się,
że ukarana już w 2010 r. przebywała pod zupełnie innym adresem, niż miejsce
stałego zameldowania i że owe miejsce pobytu było zgłoszone uprzed
nio m.in.
Urzędowi Gminy w W
.
(k. 44). Dowiedziawszy się obecnie o zaistniałej sytuacji,
wystąpiła ona z wnioskiem o przywrócenie jej terminu do wniesienia sprzeciwu od
wyroku nakazowego, ale postanowieniem z dnia 20 kwietnia 2012 r., Sąd Rejonowy
w Z
.
, wn
iosku tego nie uwzględnił (k. 64), a Sąd Okręgowy w S
.
, postanowieniem z
dnia 3 lipca 2012 r., utrzymał w mocy to orzeczenie (k. 86). Konsekwencją takiego
postąpienia stała się obecna kasacja na korzyść ukaranej, wniesiona przez
Rzecznika Praw Obywatelskic
h.
Z akt tej sprawy wynika, że podstawą wydania wyroku nakazowego były
dokumenty dołączone do wniosku o ukaranie, a to: notatka urzędowa o
zarejestrowaniu przez fotoradar zdarzenia z dnia 12 kwietnia 2010 r., informacja o
użytkowniku pojazdu udzielona prz
ez Urząd Gminy, dane z Centralnej Ewidencji
Pojazdów i Kierowców oraz dokumentacja fotograficzna (k. 22). Trzy pierwsze z
tych dokumentów wskazywały jedynie na fakt naruszenia prędkości przez osobę
prowadzącą określony pojazd oraz kto jest jego właściciele
m i miejsce jego
zameldowania. Ostatni, czyli rejestracja obrazu dokonana przez fotoradar,
wskazywała na pojazd o określonej marce i numerach rejestracyjnych, jednak w
żadnej mierze nie ukazywała jego kierowcy, w tym jego płci.
W orzecznictwie Sądu Najwyż
szego przyjmuje się wprawdzie, że
niewskazanie przez właściciela pojazdu na żądanie uprawnionego organu, komu
powierzył pojazd do kierowania lub używania w okolicznościach wskazanych w art.
78 ust. 4 Prawa o ruchu drogowym z 1997 r., może stanowić wykrocze
nie
wskazane w art. 97 k.w. (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca
2010 r., I KZP 8/10, OSNKW 2010, z. 9, poz. 76). Jednocześnie wszak podnosi się,
że art. 129b ust. 2 pkt 1 Prawa o ruchu drogowym ogranicza wyraźnie uprawnienia
strażników s
traży gminnych (miejskich) jedynie do kierujących pojazdami, w tym
naruszających przepisy ruchu drogowego w razie zarejestrowania ich czynu przy
pomocy urządzeń rejestrujących, a tym samym, nie wobec właściciela lub
posiadacza takiego pojazdu, jeżeli nie w
ykazuje się jego sprawstwa. Akcentuje się
przy tym, że samo doręczenie żądania wskazania przez właściciela pojazdu osoby
nim kierującej, jeżeli to nie on sam prowadził w danym czasie pojazd, także gdy
4
następuje ono w trybie przewidzianym w art. 133 k.p.k.
w zw. z art. 38 § 1 k.p.w.,
należy oddzielić
-
w aspekcie jego procesowej skuteczności
-
od możliwości
pociągnięcia go do odpowiedzialności z art. 97 k.w., gdyż to ostatnie nie może
opierać się na domniemaniu istnienia takich podstaw przez sam fakt niewska
zania
innej osoby użytkującej w danym czasie określony pojazd (zob. postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 30 września 2010 r., I KZP 15/10, OSNKW 2010, z. 10,
poz. 87, czy wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 grudnia 2012 r., III KK 358/12,
niepubl.).
W sprawi
e niniejszej
–
jak wcześniej wskazano
–
z zapisu fotoradaru nie
można w żaden sposób ustalić, kim była osoba kierująca pojazdem, którym w dniu
14 kwietnia 2010 r. przekroczono dozwoloną prędkość na terenie zabudowanym, a
więc naruszono art. 20 ust. 1 ustaw
y
-
Prawo o ruchu drogowym (dalej
powoływanej jako p.r.d.). Sam fakt, iż nie uzyskano od właścicielki pojazdu żadnych
informacji odnośnie tego, kto kierował nim w krytycznym momencie, nie dawał
podstaw do przyjęcia, że można obwinić ją z tego powodu o spra
wstwo odnośnie
naruszenia wskazanego przepisu p.r.d. i wykroczenie z art. 97 k.w. Nie mógł też
świadczyć o dopuszczalności zarzucenia i przypisania jej tego czynu sam fakt, że
to ona była właścicielką owego samochodu ani też okoliczność nieodebrania przez
nią wysyłanych do niej przez Straż Miejską wezwań, a przez to niewskazanie, kto
prowadził pojazd w dacie zaistnienia naruszenia przepisów p.r.d. Należy przy tym
podkreślić, że aż do dnia 31 grudnia 2010 r. brak było, funkcjonującego obecnie,
uprawnienia te
j straży do prawnie skutecznego żądania od właściciela pojazdu
wskazania, komu powierzył on do kierowania lub używania go w oznaczonym
czasie, jako że uprawnienie to (nowy pkt 7 ust. 3 art. 129b p.r.d.) wprowadzono
dopiero nowelą z dnia 29 października 201
0 (Dz.U. Nr 225, poz. 1466), z mocą od
dnia 31 grudnia 2010 r., a więc już po wydaniu przedmiotowego wyroku
nakazowego.
Tych wszystkich okoliczności nie dostrzegł Sąd Rejonowy orzekający w tej
sprawie. Stosownie zaś do przywołanego w kasacji art. 93 § 2 k
.p.w., wyrok
nakazowy może być w sprawach o wykroczenia wydany jedynie wówczas, gdy
okoliczności czynu i wina obwinionego odnośnie zarzucanego mu czynu, we
wszystkich aspektach podmiotowych i przedmiotowych tego zachowania, nie budzą
wątpliwości. Ów brak w
ątpliwości wynikać ma zaś z dołączonych, przez
uprawnionego oskarżyciela, do składanego wniosku o ukaranie, materiałów
5
dowodowych. I ten warunek nie został w sprawie niniejszej dopełniony, jako że
wykazywały one jedynie, iż prowadzący pojazd, którego właśc
icielką była
obwiniona, w określonym miejscu, dniu i godzinie, naruszył dozwoloną prędkość,
ale nie bynajmniej o tym, że pojazd ten prowadziła wówczas jego właścicielka. Nie
dawało to więc w żadnym razie podstaw do orzekania wyrokiem nakazowym.
Powyższe w
skazuje, że zaskarżony wyrok ostać się nie może, a sam zarzut
kasacyjny, rozpoznania sprawy przy braku warunków do wydania wyroku
nakazowego, został potwierdzony. Dlatego też Sąd Najwyższy uchylił zaskarżony
wyrok, a ponieważ czyn miał miejsce w kwietniu 2
010 r., to z uwagi na to, że
stosownie do art. 45 § 1 k.w., nastąpiło już przedawnienie jego karalności, zgodnie
z art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w., po tym uchyleniu Sąd Najwyższy umorzył postępowanie
wobec obwinionej. Mając zaś na uwadze art. 118 § 2 k.p.w., koszt
ami
postępowania obciążono Skarb Państwa.
Z tych wszystkich względów orzeczono, jak na wstępie.

mantys1985

Witam,

bardzo proszę o pomoc w następującej sprawie! Jakiś czas temu od SM z Gościna dostałem wezwanie o wskazanie osoby kierującej pojazdem, któremu zostało zrobione zdjęcie tyłem. Wykroczeniem było przekroczenie prędkości o 11km/h w terenie zabudowanym. Jako, że po zapoznaniu się z dokumentacją techniczną fotoradaru okazało się, że zdjęcie zostało zrobione nieprawidłowo odpisałem MAILOWO SM z Gościna, że proszę o wyjaśnienie sprawy, bo wg dokumentacji fotoradaru zdjęcie jest zrobione nieprawidłowo. Błąd polegał na tym, że nawet fragment auta nie znajdował się w granicy wiązki pomiarowej fotoradaru (gruba kreska w dole zdjęcia) co dokumentacja fotoradaru uważa za zdjęcie nienadające się do stwierdzenie popełnienia wykroczenia. Dzisiaj otrzymałem pismo od SM z Gościna, że do Sądu Rejonowego został skierowany wniosek o ukaranie na podstawie art. 26 par. 1 kpw o czyn określony w art. 96 par. 3 kodeksu wykroczeń. Jak mogę zareagować na takie pismo jeśli ewidentnie zdjęcie jest zrobione nieprawidłowo? Co mi pozostaje na chwilę obecną? Czekać czy działać w jakimś kierunku? Jakim?

Dziękuję za pomoc!

Załączone obrazki

Przechwytywanie.JPG (53,4 KB, 24 wyświetleń)

wachmistrz

zapoznaj sie z cytowanym powyżej wyrokiem so we wrocłwiu sygn.akt 760/2013

mattyah

pozostaje Ci czekać na skazujący wyrok w trybie nakazowym i złożyć od niego sprzeciw...

jas55

Ja uważam że Sąd Okręgowy we Wrocławiu popełnił błędy tj:
1. nie uwzględnił art. 32 Konstytucji RP poprzez braku równego traktowania wszystkich wobec prawa. Bo jak ma być widoczna twarz motocyklisty. Więc co motocyklista może popełniać wykroczenia bo jego twarz nie będzie widoczna.
2. nie uwzględnił uchwały SN Uchwała Sądu Najwyższego - Izba Karna
z dnia 30 listopada 2004 r. I KZP 26/2004 Odpowiednie stosowanie - z mocy art. 41 § 1 kpw - w postępowaniu w sprawach o wykroczenia przepisu art. 183 § 1 kpk, w jego brzmieniu ustalonym przez ustawę z dnia 10 stycznia 2003 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego (Dz. U. 2003 r. Nr 17 poz. 155), nie oznacza, aby osoba przesłuchiwana w charakterze świadka (składająca oświadczenie dowodowe w tym charakterze) w sprawie o wykroczenie mogła uchylić się od odpowiedzi na pytanie, jeżeli jej udzielenie mogłoby narazić osobę dla niej najbliższą na odpowiedzialność za wykroczenie.
3. Zachowanie sprawcze wykroczenia art. 96 § 3 k.w. może być popełnione poprzez działanie bądź zaniechanie. Przykładowo może ono polegać na odmowie wskazania osoby, której został powierzony pojazd, wskazaniu osoby bądź kręgu osób w sposób uniemożliwiający ustalenie konkretnego użytkownika pojazdu w oznaczonym czasie, udzielenie odpowiedzi wymijającej bądź zasłonięcie się niepamięcią. Zaniechanie udzielenia odpowiedzi w ocenie Sądu Odwoławczego również wyczerpuje znamię nieudzielenia odpowiedzi (podobnie - Ryszard A. Stefański: Wykroczenia drogowe, Lex 2011). - Postanowienie SO w Białymstoku sygn. VIII Kz 444/12.

jas55

Kasacja dotyczy sprawy z kwietnia 2010r, a przepisy już się zmieniły, uważam że obecnie by to nie przeszło.