Wysokość zabudowy - czy dotyczy infrastruktury technicznej

Dzień dobry.

Chciałem zapytać czy jest jakaś wykładnia prawna w zakresie określenia wysokości zabudowy w zakresie infrastruktury technicznej w kontekście zagospodarowania przestrzennego.
Inwestor chciałby postawić maszt antenowy na terenach gdzie dopuszczalna jest infrastruktura techniczna. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego nie zawiera definicji wysokość zabudowy, aczkolwiek dla poszczególnych terenów termin wysokość zabudowy jest używany np. wysokość zabudowy 9m. Czy takie ujęcie dotyczy także infrastruktury technicznej. Chciałem zapytać czy istnieje gdzieś jednoznaczne określenie wysokości zabudowy. Z tego co wiem nie ma go w ustawie o zagospodarowaniu przestrzennym, w rozporządzeniu dotyczącym decyzji o warunkach zabudowy jest w odniesieniu do wysokości elewacji frontowej ale to nie dotyczy mpzp, a w warunkach technicznych mowa o wysokości budynków. W prawie budowlanym mowa jest o obiektach budowlanych takich jak budynki i budowle (infrastruktura techniczna, maszt antenowy podchodzi pod budowle), a nie znalazłem nigdzie definicji zabudowy (chyba najczęściej używany termin w ustawie o zagospodarowaniu przestrzennym, który nie ma definicji) czy też wysokości zabudowy.
Słownik podaje że:zabudowa
1. «zabudowanie lub zabudowywanie jakiegoś terenu lub powierzchni»
2. «budynki znajdujące się na jakimś terenie»
W kontekście masztu antenowego opierającego się na dwóch słupach trudno mówić o zabudowie terenu czy powierzchni.
Czy w takim ujęciu wysokość zabudowy dotyczy także infrastruktury technicznej.

Pozdrawiam

Dotyczy i wskazuje na to wiele wyroków.

Czy mógłbyś mi podać jakieś przykłady orzecznictwa w tej sprawie?

Czyli powiedzmy, ze ktos ten maszt tam postawi to ty uznawalbys, ze dzialka nie jest w dalszym ciagu zabudowana, tak?

To nie jest kwestia co ja bym uznawał, szukam wykładni prawnej dotyczącej określenia wysokość zabudowy gdy nie jest on jednoznacznie zdefiniowany w mpzp

Fragment z II OSK 950/18 - Wyrok NSA
4.3. Należy w całości podzielić zarzut skargi kasacyjnej, co do błędnej wykładni przez Sąd I instancji zapisów planu miejscowego. Przy tym w sprawie nie ma znaczenia kwestia wykładni art. 46 ustawy o wspieraniu o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych i tego czy konieczne jest zastosowanie podejścia proinwestorskiego. Wskazać należy, że Sąd I instancji dokonał całkowicie nieprawidłowej wykładni zapisów planu miejscowego dotyczących ograniczenia wysokości zabudowy. Jak zasadnie wskazano w skardze kasacyjnej prawidłowa interpretacja pkt 8.1 karty terenu 141 planu miejscowego musi prowadzić do oczywistej konkluzji, że ograniczenie wysokości zabudowy nie dotyczy infrastruktury technicznej. Zapis planu w obrębie tej samej jednostki redakcyjnej (pkt 8.1.1.) wskazuje na maksymalną ilość kondygnacji nadziemnych w liczbie 2. Ponadto w § 4 pkt 9 planu zdefiniowano jednoznacznie wysokość zabudowy jako odnoszącą się do zabudowy budynku a nie budowli. Nie ulega zatem wątpliwości, że parametr wysokości zabudowy odnosi się wyłącznie do tzw. obiektów kubaturowych, a nie budowli (w tym wieży kratowej). Parametr ten należy łączyć z budynkami (obiektami kubaturowymi), a nie z obiektami infrastruktury technicznej, jaką jest wieża telekomunikacyjna, która nie posiada ani kondygnacji ani dachu, tym samym należałoby uznać, że ograniczenie wysokości zabudowy odnosi się wyłącznie od budynków kubaturowych. Skoro wskazany przepis posługuje się odwołaniem do dachów i kondygnacji, to stwierdzić należy, iż są to parametry budowlane immanentnie związane z budynkami (obiektami kubaturowymi). Sąd I Instancji zupełnie pominął charakter regulacji zawarty w karcie terenu nr 141 pkt 11.3 planu miejscowego, dlatego zarzut skargi kasacyjnej wskazujący na jego naruszenie jest usprawiedliwiony. W tym kontekście bezprzedmiotowe byłoby odnoszenie się przez organ do zawartej w § 4 planu miejscowego definicji pojęć usług, a także definicji wysokości zabudowy.

Podaj link do tego planu o ktorym piszemy.

https://plan.wisla.pl/dzielnice/17/... wyłączeniem niektórych terenów_ogłoszony.pdf

Chodzi o tereny ZL - zalesienia i zadrzewienia

Żeby było ciekawiej:

Dz.U.2019.0.2410 t.j. - Ustawa z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych

Rozdział 5. Szczególne zasady lokalizowania inwestycji telekomunikacyjnych
Art. 46. Lokalizacja inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej
1.
Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, zwany dalej "planem miejscowym", nie może ustanawiać zakazów, a przyjmowane w nim rozwiązania nie mogą uniemożliwiać lokalizowania inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, jeżeli taka inwestycja jest zgodna z przepisami odrębnymi.

1a.
Nie stosuje się ustaleń planu miejscowego w zakresie ustanowionych zakazów lub przyjętych w nim rozwiązań, o których mowa w ust. 1, jeżeli taka inwestycja jest zgodna z przepisami odrębnymi.

2.
Jeżeli lokalizacja inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej nie jest umieszczona w planie miejscowym, dopuszcza się jej lokalizowanie, jeżeli nie jest to sprzeczne z określonym w planie przeznaczeniem terenu ani nie narusza ustanowionych w planie zakazów lub ograniczeń. Przeznaczenie terenu na cele zabudowy wielorodzinnej, rolnicze, leśne, usługowe lub produkcyjne nie jest sprzeczne z lokalizacją inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej, a przeznaczenie terenu na cele zabudowy jednorodzinnej nie jest sprzeczne z lokalizacją infrastruktury telekomunikacyjnej o nieznacznym oddziaływaniu.

3.
W przypadku braku planu miejscowego lokalizację inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej innej niż infrastruktura telekomunikacyjna o nieznacznym oddziaływaniu ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego, na warunkach określonych w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2018 r. poz. 1945, z późn. zm.).