Jest Decyzja nr 108/2017 z dnia 14 listopada 2017 Nadzoru Budowlanego w B.umarzam w całości postępowanie w sprawie realizacji 2-ch stacji MSTW- 20/630 wraz z nawiązaniem do linii 15 kV i sieci n.n. na oś.K...II przy ul.P... w B.. Od niniejszej decyzji służy prawo wniesienia odwołania do MWINB w K.. za pośrednictwem PINB w B.. w terminie 14 dni od daty jej doręczenia. Od decyzji PINB w B.. znak: RKOA.516.47.2014.RK. złożyłem odwołanie za pośrednictwem organu do MWINB w K w dniu 21 listopada 2017r.
Znak: RKOA.5160.47.2014.RK
ODWOŁANIE
Składam odwołanie od decyzji PINB w B.. z dnia 14 listopada 2017 r., znak: RKOA.5160.47.2014.RK i zaskarżam ją w całości a zarazem zarzucam nie wykonanie wyroku NSA w Warszawie z dnia 14 czerwca 2017 roku sygn., akt II OSK 2626/15.
UZASADNIENIE
Decyzją z dnia 14 czerwca 2017 r. Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję PINB w B.. z dnia 2 września 2014 r. znak : RKOA.5160.47.2014.RK i decyzję MWINB w K.. nr 140/2015 z dnia 27 luty 2015r. Z uwagi na nie zastosowania art 51 ust. 1, pkt 3.”Podkreślić bowiem trzeba, iż podstawowym celem postępowania opartego na art 51 p.b. jest doprowadzenie wykonanych robót budowlanych ( obiektu budowlanego) do stanu zgodnego z prawem, przez co należy rozumieć stan, w którym określone roboty budowlane nie będą pozostawały w kolizji z przepisami prawa, a w szczególności z przepisami p.b. Zasadniczy obowiązek organu nadzoru budowlanego w postępowaniu naprawczym, o którym mowa w art. 50 i art. 51 p.b., polega na rozstrzygnięciu o tym, co należy uczynić, aby określone roboty budowlane (obiekt budowlany), w przypadkach wskazanych w art. 50. p.b.., doprowadzić do stanu zgodnego z prawem. Rozstrzygnięcie to organ nadzoru budowlanego wydaje w stosunku do inwestora, który na skutek różnych zdarzeń, znalazł się w sytuacji odbiegającej od typowego i prawidłowego toku realizowania zamierzenia inwestycyjnego, a polegający na tym, że zamierzenie inwestycyjne nie jest zgodne z obowiązującym pozwoleniem na budowę i zatwierdzonym projektem budowlanym albo z dokonanym zgłoszeniem. Dopiero bowiem niedająca się usunąć niezgodność z przepisami skutkuje nakazaniem zaniechania dalszych robót lub rozbiórką obiektu budowlanego lub jego części. Zagadnieniem powodującym wszczęcie niniejszej sprawy było usytuowanie słupa nr 3 na działce ... w B..”
W uzasadnieniu Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wskazał na naruszenie przez PINB w B.. przepisów „art. 51 p.b.,koniecznym było dokonanie ustaleń pozwalających na stwierdzenie czy przeprowadzone na podstawie pozwolenia na budowę udzielonego decyzją z dnia 5 lutego 1988 r. roboty budowlane zostały w sposób istotnie odbiegający od ustaleń i warunków określonych w pozwoleniu na budowę czy też zaistniałe od tych warunków odstępstwa są w świetle prawa dopuszczalne” Nigdzie w prawie nie jest powiedziane, że przesunięcie (obiektu budowlanego) o 3.0 m od punktu granicznego (dowód: wyznaczonego przez biegłego sadowego geodetę sygn. Akt I C 213/16 Sad Rejonowy w B.., lub załącznik nr 1 z października 1987 r.) w kierunku wschodnim nie jest istotnym odstępstwem od zatwierdzonego projektu budowlanego. Co prawda PINB w B.. cytuje treść art 36a, ale nie potrafi go zastosować. Art. 36a pkt 5a. Nie jest istotnym odstępstwem od zatwierdzonego projektu budowlanego lub innych warunków pozwolenia na budowę zmiana wysokości, szerokości lub długości obiektu budowlanego niebędącego obiektem liniowym, jeżeli odstąpienie łącznie spełnia następujące warunki:
1) nie przekracza 2% wysokości, szerokości lub długości obiektu budowlanego określonego w projekcie budowlanym:
Jeżeli słup u podstawy ma wymiary 24 x 12 cm to 2% różnicy wynosi 0,48 cm czyli o tyle może zostać przesunięty słup od punktu granicznego i nie jest to istotnym odstępstwem od zatwierdzonego projektu budowlanego, a przesunięcie słupa o 3 metry jest istotnym odstępstwem od zatwierdzonego projektu budowlanego
2) nie zwiększa obszaru oddziaływania obiektu:
Na słupie jest umieszczona lampa która świeci do okna w sypialni i utrudnia zasypianie (dowód
rotokoły z oględzin + dokumentacja fotograficzna k.4, k.49).
Należy stwierdzić, że PINB w B.., wydając skarżoną decyzję nie usunął wskazanych braków w materiale dowodowym i nie wykonał wyroku NSA w Warszawie z dnia 14 czerwca 2017 sygn., akt II OSK 2626/15.
Przede wszystkim zwraca uwagę fakt, że wskazując na dokonane ustalenia faktyczne PINB w B.. po raz kolejny oparł się na nierzetelnej ocenie technicznej sporządzonej przez Pana K. J., która była skutecznie zaskarżana do MWINB w K. dosłownie cytując niektóre jej fragmenty. PINB nie dokonał przy tym konfrontacji treści tej Oceny z materiałem dowodowym znajdującym się w aktach sprawy a zwłaszcza Porozumienia z dnia 19 września 2008 r., nr 90/PL/2008 załączniku nr 1 – warunki przebudowy, gdzie K.J. nie widzi przeszkód technicznych do przesunięcia słupa nr 3 i wydaje zgodę na jego przesunięcie, bo słup powoduje kolizję.
I tak, w uzasadnieniu skarżonej decyzji czytamy m. in.,w protokole z dnia 17 listopada 2008r., Słup nr 3 zlokalizowany 2,60 m od granicy dz. nr 7441. a w protokole z dniu 25 września 2017 r odległość ta wynosi 3,0 m od granicy działki 7441 – tej kwestii PINB w B..nie wyjaśnił.
W czasie kontroli w dniu 5 września 2011 r., stwierdzono, że zostało wykonane utwardzenie terenu wzdłuż posesji Pana A.I. pomiędzy ogrodzeniem, a nawierzchnią asfaltową ulicy P. Utwardzenie zostało wykonane w postaci kostki brukowej z nowym okrawężnikowaniem. Pan A. I. przedstawił zgodę Urzędu miasta B. na wykonanie chodnika. Do protokołu oględzin dołączył również decyzję Burmistrza Miasta B. wyrażająca zgodę na lokalizację zjazdu indywidualnego z drogi miejskiej na dz. nr .. i informacją, że należy uzyskać pozwolenie na budowę zjazdu. Pan A. I. nie przedstawił zgłoszenia robót budowlanych polegających na utwardzeniu powierzchni działki, ani pozwolenia na prowadzenie tych robót.- ze względu na bezczynność PINB w B. prace nie mogły być prowadzone ( dowód wyrok sadu sygn. akt II SA/Kr 1409/14 na rozprawie w dniu 19 listopada 2014 r. sprawy ze skargi A.I. na niewykonanie wyroku WSA w Krakowie z dnia 14 lutego 2014 roku w sprawie II SA/Kr 1442/13 I. wymierza Powiatowemu Inspektoratowi Nadzoru Budowlanego w B. grzywnę w wysokości 200 zł.) Decyzja Burmistrza miasta B. straciła ważność. Prace te mogły być wykonane dopiero w 2017 r. (dowód: protokół z oględzin z dnia 25 września 2017 r.,) w załączeniu ponowna decyzja Burmistrza Miasta B. z dnia 17 czerwca 2015 roku znak: AGKI.7226.86.2015 Burmistrz Miasta B. wyraża zgodę na lokalizację zjazdu indywidualnego z drogi gminnej: ul. P. (dz.7417) do działki nr .. w miejscowości B. oraz Starostwo Powiatowe w B. znak: AB.6743.1.341.2017 z dnia 18.07.2017 r. W związku ze złożeniem wniosku zgłoszenia robót budowlanych w trybie artykułu 29 i 30 ustawy Prawo budowlane (tekst jednolity – Dz. U. Z 2017 r. poz 1332) dotyczącym budowy wiaty i utwardzenia terenu Starostwo Powiatowe w B., Wydział Architektury i Budownictwa informuje, iż zgodnie z art. 29 ust 1 pkt 2c ustawy z dnia 7 lipca 1994 r.-Prawo budowlane (tekst jednolity-Dz. U. Z 2017 r. poz. 1332) pozwolenia na budowę nie wymaga budowa wiat o powierzchni do 50 m² i utwardzenia działki.
PINB w B. powołuje się na wyrok WSA w Krakowie z dnia 14 lutego 2014 r. sygn II SA/Kr 1442/13, ale nie stosuje się do tego wyroku i nakazuje „decyzją z dnia 2 września 2014r. dostosowanie posadowienia słupa energetycznego nr 2 oraz 3 na dz. nr .. w B. do udzielonego decyzją z dnia 5 lutego 1988r pozwolenia na budowę (czyli stosuje się do zaleceń pracownika T. D. S.A. Pana K. J. zawartą w ocenie technicznej). Decyzję te ograniczył WINB w K. tylko do słupa nr 3, który był objęty postępowaniem naprawczym. Słup nr 2 nigdy nie był objęty postępowaniem naprawczym i nie powinien się znaleźć w żadnej decyzji co też zauważył NSA w Warszawie, czyli PINB w Bochni poświadczył nieprawdę w decyzji znak RKOA.5160.47.2014.RK z dnia 2 września 2014r
Jak zaznaczył NSA w Warszawie „Zagadnieniem powodującym wszczęcie niniejszej sprawy było usytuowanie słupa nr 3 na działce …. w B.” a nie całej linii energetycznej nn na ulicy P. w B..
W tym miejscu trzeba chyba przypomnieć, że zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem sądów administracyjnych, wyrażonym m. in. w wyroku WSA w Warszawie z 19 lipca 2011 r. (sygn. akt: VII SA/Wa 193/11): „zgodnie z art. 7 k.p.a. w toku postępowania organy administracji stoją na straży praworządności i podejmują wszelkie kroki niezbędne do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli. Przepis ten nakazuje zatem organom podejmowanie wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia rzeczywistego stanu faktycznego sprawy (por. wyrok NSA OZ w Lublinie z dnia 7 października 1983 r., sygn. akt SA/Lu 240/83). Obowiązek ten jest realizowany dzięki nakazowi zebrania i wyczerpującego rozpatrzenia całego materiału dowodowego wynikającemu z art. 77 § 1 k.p.a. Wyczerpujące rozpatrzenie materiału dowodowego polega na ustosunkowaniu się do każdego ze zgromadzonych w sprawie dowodów. Dopiero jednoznaczne ustalenie stanu faktycznego może stanowić podstawę wyrażenia stanowiska, które nie przekraczałoby granic zasady swobodnej oceny dowodów, wyrażonej w art. 80 k.p.a.”. W świetle powyższego należy stwierdzić, że przytoczone powyżej twierdzenia organu I instancji w sposób oczywisty i mający wpływ na wydane rozstrzygnięcie naruszają przepisy art. 7, 77 i 107 KPA. Nie dość, że twierdzenia te przepisane są dosłownie z „Oceny technicznej…” sporządzonej przez mgr inż. K. J., to jeszcze są niezgodne z prawdą. Sporny słup nie stoi bowiem „przy granicy działki”, 3 metry od niej i jest istotnym odstępstwem od zatwierdzonego projektu budowlanego . Ponadto konieczność przesunięcia spornego słupa nie spowoduje konieczności przesunięcia innych słupów przedmiotowej sieci energetycznej (w szczególności słupa znajdującego się przy granicy działki nr ...) ponieważ odległości pomiędzy słupami są (i pozostaną) mniejsze niż maksymalne, przewidywane przez stosowne normy branżowe budowy linii energetycznych nn.
PINB w B. nie stosuje się do decyzji MWINB w K.. z dnia 11 października 2010 r. znak : WOA.J242/AKAN.520-221-10 Uchylam skarżoną decyzję w całości i przekazuję sprawę do ponownego rozpoznania przez organ I instancji. Wyroku WSA w Krakowie z dnia 14 lutego 2014 r. sygn. Akt II SA/Kr 1442/13. Wyroku NSA w Warszawie z dnia 14 czerwca 2017 r. sygn. Akt II OSK 2626/15 uporczywie odmawiając wydania decyzji w trybie art. 51 ust 1 pkt 3.
Jak zaznaczył WSA w Krakowie sygn. Akt II SA/Kr 1442/13 „Po pierwsze, z akt sprawy wynika, że uzgodniono w dniu 6 października 1987 r. dokumentację dla budowy ww. inwestycji. Do tego uzgodnienia została sporządzona mapa sytuacyjna ( plan sytuacyjny stacji MST w-20/630 linii kablowych 15 kV oraz sieć niskiego napięcia). Z tej mapy da się ustalić projektowane miejsce posadowienia słupa energetycznego nr 3. (znajduje się na granicy działek nr .., nr .., nr .. załącznik nr 1 z października 1987r) Po drugie, uzgodnienie dokumentacji projektowej z 6 października 1987 r. miało charakter wiążący dla inwestora. Zgodnie z pkt 2 tych wskazań, wszelkie odstępstwa od uzgodnionej dokumentacji wymagały dodatkowego uzgodnienia w Zespole Uzgadniania Dokumentacji Projektowej. Z żadnego dokumentu nie wynika, aby jakiekolwiek inne uzgodnienia lub zmiana dokonanych uzgodnień miała miejsce. Nie można pominąć i tej okoliczności, że sama Spółka T. D. S.A. Nie neguje okoliczności przesunięcia posadowienia poszczególnych słupów energetycznych na tej trasie ( np. pismo z daty 18 października 2012r., akta administracyjne organ II instancji, karta nr 51) Z planu sytuacyjnego z października 1987 r wynika, że słup energetyczny miał być usytuowany na granicy działek .. i .., zapewne po to, aby w możliwie najmniejszym stopniu kolidowało to z możliwością zagospodarowania obu działek. O ile plan sytuacyjny nie był wiążący dla posadowienia budynków na działkach nr .. i .., o tyle był on wiążący dla przebiegu linii energetycznej. Oznacza to, że tym bardziej zatwierdzony plan sytuacyjny nie pozwalał na przesuwanie miejsca usytuowania słupa energetycznego nr 3.
Zgodnie ze stanowiskiem NSA sygn., akt II OSK 2626/15 oraz sygn. Akt II OSK 15/09 art. 51 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r.-Prawo budowlane ( Dz. U. Z 2006r. Nr 156, poz. 1118 z póź. zm) co do zasady ma zastosowanie wprost, gdy chodzi o roboty budowlane ( w przypadkach innych niż określone w art. 48 albo w art. 49b) wykonywane (będące w toku) w sposób, o którym mowa w art. 50 ust. 1 ustawy – Prawo budowlane. Jednakże, w przypadku „istotnego odstąpienia od zatwierdzonego projektu budowlanego lub innych warunków pozwolenia na budowę” ( art. 51 ust. 1 pkt 3 powyższej ustawy), organ może nałożyć obowiązek przedstawienia projektu budowlanego zamiennego ( oraz - w razie potrzeby – wykonania określonych czynności lub robót budowlanych do stanu zgodnego z prawem) – zarówno w odniesieniu do robót budowlanych „wykonanych” ( po uprzednim wstrzymaniu robót budowlanych postanowieniem), jak i do robót budowlanych już „ zakończonych”
Za przyjęciem takiego stanowiska przemawia fakt, że naruszenie inwestora polegające na „istotnym odstąpieniu od zatwierdzonego projektu budowlanego lub innych warunków pozwolenia na budowę”, zostało przez ustawodawcę wskazane bezpośrednio w treści art. 51 ustawy- Prawo budowlane jako odrębna przesłanka uzasadniająca nałożenie na inwestora określonych nakazów ( art. 51 ust. 1 pkt 3), niezależnie od tego, czy dotyczy to sytuacji, gdy roboty budowlane były prowadzone i zostały wstrzymane postanowieniem, czy zostały zakończone ( art. 51 ust. 4). Przesłankę określoną w art. 51 ust. 1 pkt 3 i jej następstwo wskazane w art. 51 ust 4 ww. ustawy należy więc traktować jako wyodrębnioną regulację.
Trafność wykładni, w myśl której art. 51 ust. 1 pkt 3 ustawy – Prawo budowlane stosuje się wprost zarówno do robót dopiero wykonanych oraz zakończonych, potwierdza dodatkowo treść odesłana zawartego w art. 51 ust. 7. Przewidziano w nim możliwość odpowiedniego stosowania art. 51 ust. 1 pkt 1 i 2 oraz ust. 3 do robót budowlanych „ wykonanych”. Zakres odesłania z art. 51 ust. 7 ww. ustawy do powołanych w nim przepisów: art. 51 ust. 1 pkt 1 i 2 oraz ust. 3 oznacza, że powołane przepisy – w odróżnieniu od art. 51 ust. 1 pkt 3 w zw. z ust. 4 – mają zastosowanie wprost wyłącznie do robót budowlanych nadal „ wykonywanych”.
Niezaprzeczalnie mamy do czynienia z istotnym odstępstwem od zatwierdzonego projektu budowlanego i nie wykonaniem wyroku NSA z dnia 14 czerwca 2017 r sygn. Akt II OSK 2626/15 przez PINB w B.
Ponadto należy PINB w B. zarzucić po raz kolejny wykroczenie poza swoje kompetencje w uzasadnieniu skarżonej decyzji. PINB stwierdza w niej, że zarzut dotyczący wykonania przedmiotowej linii nn podniosłem po upływie wielu lat, i że próbuję przerzucić na T. D. S.A koszty przesunięcia słupa, który stanowi przeszkodę dla moich celów inwestycyjnych. Należy jednak zauważyć, że Prawo budowlane nie przewiduje instytucji przedawnienia, więc organ nadzoru budowlanego nie powinien z tego tytułu stawiać stronie postępowania zarzutu zbyt późnego zawiadomienia organu. Pomijam oczywiście kwestię tego, że motywacja osoby informującej organ administracji o ewentualnym naruszeniu prawa w ŻADNYM wypadku nie powinna być przedmiotem badań i komentarzy w wydanym przez organ rozstrzygnięciu.
W załączeniu:
Decyzja Burmistrz Miasta B. z dnia 17.06.2015 r znak: AGKI.7226.86.2015
Starostwo Powiatowe w B. z dnia 18.07.2017r.znak: AB.6743.1,.341.2017
Zgodnie z instrukcja Voyteg: wezwałem PINB do wykonania wyroku 14 lipca 2017 znak: RKOA.5160.47.2014.RK.Odpowiedź PINB znak : RKOA.5160.47.2016.RK ( zmiana oznaczenia akt) złożyłem ponaglenia do MWINB w K.. na bezczynność PINB dnia 6 września 2017 znak RKOA.5160.47.2016.RK. Złożyłem skargę do WSA w K. za pośrednictwem PINB dnia 19 października 2017r na bezczynność i przewlekłe prowadzenie oraz nie wykonanie wyroku NSA sygn., akt II OSK 2626/15, a dnia 21 listopada 2017 r złożyłem wniosek do WSA w K.
Na podstawie art. 55 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) wnoszę o wymierzenie Powiatowemu Inspektoratowi Nadzoru Budowlanego w B..grzywny w maksymalnej wysokości określonej w art. 154 § 6 p.p.s.a oraz o zasądzenie kosztów postępowania.
Na podstawie art. 6 ustawy o odpowiedzialności funkcjonariuszy publicznych za rażące naruszenie prawa (Dz. U z 2011r. Nr34, poz 173) w związku z art 154 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm) wnoszę o orzeczenie, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa.
UZASADNIENIE
Dnia 19 października 2017 roku wniosłem, za pośrednictwem Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego w B., skargę na bezczynność tegoż organu do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. w zakresie bezczynności i przewlekłego prowadzenia postępowania oraz nie wykonania wyroku NSA w Warszawie z dnia 14 czerwca 2017 roku.
Dowód: kserokopia skargi z poświadczoną datą wpływu do organu.
Mimo upływu terminu określonego w art. 54 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, organ nie przekazał skargi Sądowi wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę (informacja uzyskana telefonicznie z sekretariatu WSA).
Brak reakcji ze strony organu uniemożliwia rozpoznanie sprawy przez Sąd.
Z tych względów wymierzenie organowi grzywny we wnioskowanej wysokości jest uzasadnione.
Potwierdza to orzecznictwo sadowe np. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 stycznia 2010 r., sygn. I OZ 1108/09: Przekroczenie terminu na dostarczenie sądowi skargi wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na nią powoduje nałożenie grzywny na organ do tego zobowiązany. Termin na przekazanie akt jest nieprzywracalny, więc nałożenie grzywny jest możliwe nie tylko w sytuacji, gdy organ nie prześle w ogóle dokumentów, ale także w przypadku spóźnienia w przesłaniu akt. W postanowieniu z dnia 2 marca 2010 r. (sygn. II SO/Ol 42/09, LEX nr 560396) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie stwierdził, że samo wykonanie obowiązku, określonego w przepisie art. 54 § 2 p.p.s.a., nie uzasadnia odstąpienia od wymierzenia grzywny. Wymierzenie grzywny w takiej sytuacji nie tylko pełni funkcje represyjną, ale ma ono także funkcję prewencyjną i służy zapobieganiu naruszeniom prawa w przyszłości. Podobnie wypowiedział się NSA w postanowieniu z dnia 9 lutego 2010 r. (sygn. I OZ 78/10, LEX nr 558239): dopełnienie obowiązku wynikającego z art. 54 § 2 p.p.s.a., lecz z uchybieniem terminu przez organ, nie skutkuje oddaleniem wniosku o wymierzenie organowi grzywny.
Na co mam jeszcze zwrócić uwagę, aby zmusić urzędnika do wydania decyzji zgodnie z wyrokami sądów. Proszę o informację.
